Over mij.

Hey, ik ben Dy.

Eigenlijk heet ik Dyan, maar bijna iedereen noemt me Dy (fonetisch: 'die'). Ik ben woonachtig en geboren (1980) in Alkmaar. In het dagelijks leven ben ik ondernemer en geef ik leiding aan een tweetal bedrijven, een e-commerce agency en een horecagroothandel, beide in Amsterdam.

Na jaren fervent hobbymatig te hebben gefotografeerd, heb ik medio 2023 de knoop doorgehakt en ben minder gaan werken zodat ik partime, 1 à 2 dagen per week – gewapend met een fotocamera – als vrijwilliger de hort op kan. Dit doe ik voor non-profit organisaties (o.a. stichtingen, bands, poppodia) en particulieren: onder meer bij festivals, concerten, evenementen, op straat, bij mensen thuis of in mijn thuisstudio.

Als fotograaf specialiseer ik me in portretten en muziekfotografie. Ik probeer daarbij emotie en echtheid te vangen. Dat is nog niet altijd zo eenvoudig in deze resultaatgedreven prestatiemaatschappij, in een tijd van verharding en individualisering en waar sociale (media) façade helaas aan de orde van de dag is. Als het lukt om die echtheid te vinden én vast te leggen, haal ik daar ontzettend veel plezier en voldoening uit.

Achtergrond.

Focus, aandacht en detaillering fascineren me enorm. Daardoor ben ik in 2020 begonnen met macrofotografie. Daar is het de kunst om juist de kleinste varianten binnen het insecten- en dierenrijk groots en meeslepend tot uiting te laten komen. In Nederland is het palet aan (interessante) onderwerpen echter behoorlijk beperkt en ik raakte er op uitgekeken.

Een logische vervolgstap bleek het vastleggen van mensen. De menselijke psyche heb ik altijd woest intrigerend gevonden en om die in een momentopname – spreekwoordelijk – treffend uit te vergroten op de gevoelige plaat voelt alsof het mij op het lijf is geschreven. Daarbij hou ik graag diezelfde focus en aandacht (lees: subjectisolatie) in stand: ik fotografeer daarom veel liever individuen dan groepen.

In de muziek speelt emotie een absolute sleutelrol: of het nu gaat om een improviserende gitarist die met gesloten ogen opgaat in een melancholische solo, of de concertganger die er – al luchtgitaarspelend – zichtbaar van geniet.

Omdat ik zelf tientallen jaren muziek heb gemaakt – gitaar, (contra-)bas – en in bandjes heb gespeeld, kan ik me goed verplaatsen in de omstandigheden; qua feel en performance, het aanvoelen van een naderende epische climax maar ook wanneer je juist even een stapje terug moet doen.

Stijl.

Ik hou van sfeervolle, dromerige beelden waarbij ik het onderwerp – vaak de persoon in kwestie – onmiskenbaar centraal stel door deze zoveel mogelijk te isoleren van de voor- en achtergrond, onder meer door beperkte scherptediepte, (kleur-)contrast, perspectief en negatieve ruimte.

Qua creatieve invulling – mijn 'artistieke handtekening', so to speak – werk ik graag met kadrering, scherptediepte en gelaagdheid in de compositie. Hierbij gebruik ik alles wat voorhanden is: van planten, lampen, instrumenten en microfoonstandaards tot hoofden en schouders van mensen in het publiek.

Ik ben dol op zwart-wit, ontwapenend in z'n eenvoud, zeker op momenten dat kleur — in al z'n zelfingenomenheid — teveel aandacht opeist en bedoeld of onbedoeld, afbreuk doet aan vorm en licht.

Ook het gebruik van tegenlicht vind ik heerlijk, om zo een extra dimensie toe te voegen in de vorm van (vaak ondefinieerbare) contouren, flares en ghosting (o.a. lichtvlekken en -strepen) en gloedrandjes. De kunst is om er een coherent geheel van te maken door het vinden van een juiste balans tussen functie (verhaal of boodschap) en sfeer (optische toeters en bellen).

Ik heb een uitgesproken voorkeur voor lichtsterke, vaste lenzen: de mate van 'dromerigheid' die dat oplevert in je foto's is zelfs voor de snelste zoomlenzen – f/2 tot f/2.8 – niet weggelegd. Daarbij schiet ik vaak in uitdagende situaties als het gaat om de hoeveelheid licht, wat lastiger terrein is voor een zoomlens.

Maargoed, in het kader van 'een plaat zegt meer dan duizend woorden': ik nodig je graag uit om met eigen ogen te kijken of mijn stijl je aanspreekt.

Materiaal.

Ik combineer snelle, vaste lenzen – vaak f/1.2 of f/1.4 – met hoge resolutie fullframe camera's uit de A7R-serie van Sony. Deze zijn goed voor 61 megapixels, waardoor je dusdanig kunt uitsnijden (croppen) dat je effectief de lichtsterkte en scherptediepte van een prime verenigt met de veelzijdigheid van een zoomlens.

M'n favoriete lens is de Sigma Art 105mm f/1.4: deze portretlens biedt door z'n een langere brandpuntsafstand een fraaie lenscompressie en combineert dit met een flinterdunne scherptediepte en onwaarschijnlijk mooie bokeh. Door uit te snijden heb je in feite een '105-210mm f/1.4-2.8' zoomlens: mijn alternatief dus voor een 70-200mm f/2.8 telezoom.

Ik werk met 3 camera's tegen elkaar (Sony A7R-V, A7R-IV en A7-IV) zodat ik snel kan schakelen en ter plekke zelden lenzen hoef te wisselen.

Ok, genoeg techtalk.